O depresji wiemy coraz więcej, chociaż nadal jest to temat dla nas krępujący i niezbyt często decydujemy się na skorzystanie z profesjonalnej pomocy, a ta w przypadku zaburzeń nastroju może okazać się nie tylko zbawienna, ale i konieczna.

Temat depresji, obniżonego nastroju i chorób ze spektrum zaburzeń nastroju w mediach jest właściwie wszechobecny. Organizacje non-profit organizują Dni Depresji z prelekcjami i warsztatami dotyczącymi komunikacji pacjenta z otoczeniem, poprawy codziennego funkcjonowania.

Mimo tych działań i psychoedukacji społeczeństwa, nadal nie umiemy rozpoznawać jej symptomów, przyczyn i rodzajów.

Dużo mówi się o depresji jesiennej, zimowej – bardziej w charakterze niegroźnej chandry, smutku, nostalgii spowodowanej niekorzystną aurą za oknami.

Warto, jednak wiedzieć także o depresji wiosennej łączonej często z tzw. przesileniem wiosennym. A może być ona równie dotkliwa i współwystępować, czy reaktywować stany depresyjne i lękowe, z którymi zmagaliśmy się już wcześniej.

O depresji współwystępującej wraz ze zmianami pór roku mówimy, iż jest to afektywna choroba sezonowa (SAD). Brzmi groźnie i na myśl przywodzi zapewne nieco inną jednostkę chorobową z zakresu labilności nastroju czyli (CHAD) – chorobę afektywną dwubiegunową – trudną diagnostycznie i wymagającą terapeutycznie.

Cóż zatem zrobić, by ustabilizować nasz nastrój zwłaszcza wczesną wiosną, która jest także wymagającym czasem dla całego naszego organizmu?

Najważniejsza jest zawsze profilaktyka czy dbałość o higienę snu, który zwłaszcza podczas zmiany pory roku na bardziej słoneczną bywa zaburzony przez zmianę dobowego wydzielania hormonów snu i nastroju, czyli melatoniny i serotoniny.

Warto się sobie przyglądać, być uważnym na pierwsze symptomy zmian nastroju, które nie są jednostkowym, krótkotrwającym epizodem indukowanym przez codzienną aktywność zawodową i rodzinną.

Do najczęstszych symptomów niestabilności wiosennego nastroju, należą:

• rozdrażnienie, problemy z koncentracją, niepokój, chaos myślowy,
• wahania w zakresie łaknienia: z reguły obniżony apetyt, ale także jego wzrost,
• labilność potrzeb seksualnych,
• problemy z zasypianiem i utrzymaniem snu,
• koncentracja na myślach i działaniach dotyczących zmiany sylwetki w wymiarze kompulsywnym.

Istnieje wiele technik i metod pracy samodzielnej pacjenta w zakresie poprawy funkcjonowania w obliczu obniżonego nastroju np.: fototerapia, arteterapia, animaloterapia, rekreacja ruchowa, dbałość o higienę snu, techniki relaksacyjne, dietoterapia.

Natomiast są to metody wspomagające profesjonalną pracę z pacjentem podczas diagnozy i terapii psychologicznej, z której warto skorzystać na każdym etapie odczuwanych dolegliwości i obniżonego nastroju, zgodnie z zasadą, iż każdy opowiedziany i usłyszany problem staje się zagadnieniem oswojonym, nad którym dużo łatwiej pracować.

Autor: mgr Anna Pasławska-Turczyn, psycholog Centrum Zdrowia Kobiet